Karczoszki

Ryż z czerwoną soczewicą i kozim serem zjedzony, druga partia wytrawnych muffinek z koziserem, suszonymi pomidorami i oliwkami już w piekarniku, a to oznacza, że teraz mam czas dla siebie i wykorzystam go edukując. Ale po kolei...

Czasami to mi naprawdę wyjdzie w tej kuchni. I tak to lubię bezgranicznie, że aż mogłabym się rozpuścić jak biała czekolada w kąpieli wodnej. Na ten przykład muffiny - jeb, jeb, jeb do miski, coś tam było, że suche osobno, mokre osobne, eee... W lodówie pootwierane słoiczki z suszonymi pomidorami i oliwkami. Pietrucha atakuje z drzwi kuchennych. Koziser na blacie, mąka zawsze w zapasie, oliwa wyciskana własnoręcznie przez Dżiowanniego stoi, maślankę akurat przypadeczkiem kupiłam dla umęczonego siłownią mężczyzny. Co więcej trzeba człowiekowi do odpalenia piekarnika?  

No tak się nagotowałam i najadłam, że chyba edukację przełożę na inny raz. A lekcja bardzo istotna przed nami, gdyż nadszedł czas, żeby rozprawić się z czerstwymi jak suchary zalotami i raz na zawsze ustalić, że z kobietą o ruchaniu to trzeba z klasą...

A karczoszki kuszą...

Njokki

Hmm... Dyniowe gnocchi z masełkiem szałwiowym, zupa z czerwonej soczewicy i kawowe ciasto z dark muscovado. Czy o jedzeniu chcę pisać? Niekoniecznie jest o czym. Gnocchi choć niezłe, nadal daleko w tyle za tymi cudownymi z Olivetello. Za drugim razem spróbuję klasycznie, po bożemu. Zupa jak zupa, zawsze wychodzą zacne. Ciasto... Nie, nie o cieście. Po wyjedzeniu połowy migdałów w mlecznej czekoladzie z małego pudełka, każde wspomnienie słodyczy staje się przykre. Dodatkowo migdały w mlecznej czekoladzie to niewdzięczny temat, gdyż uruchamia ten rodzaj głodu, który wyjaławia.

Wyjaławia... jakież to wybitnie trafne... W od dawna trwającym procesie sterylizacji dochodzę do frustrującego wniosku, że nie da się najeść i nie poplamić. A tak bym chciała inaczej... Głupie pragnienia można w najlepszym wypadku zdezynfekować. Np. whisky z lodem w szklaneczce, która zsuwa się na kanapę i rozlewa.

Wśród mało zrozumiałych refleksji na temat życia, prezentuję gnocchi na nowym talerzyku. 

Clafoutis

Dziś niewiele. Gra mi The Smiths. 

Take me out tonight, 

Oh, take me anywhere, I don't care, 

I don't care, I don't care...  

 

Dorzucam także foty żeberek po myśliwsku i clafoutis z gruszkami w białym rumie. Taki polsko-francuski romans na stole. Taki, że Polka bogata w umami na tym stole leży, a Francuz ją po żeberkach białym rumem oblewa i oblizuje. I don't care, I don't care...
  

Między blokami

Z akapitów moich myśli od dawna wykreślam te zdania, w których coś jest "trudne". Tylko nie zawsze mam czym te luki wypełnić...Ostatnio generalnie zajmuje mnie dylemat zapełniania dziur. Zresztą, nie tylko mnie. Obejrzałam właśnie króciutki reportaż z otwarcia drzwi do najwęższego domu na świecie, który stanął w Warszawie pomiędzy dwoma blokami, wypełniając lukę w przestrzeni miejskiej. Budynek ma zaledwie 122 cm szerokości. Jedna z sąsiadek, zapytana o to, co sądzi o tym niecodziennym przedsięwzięciu, powiedziała: Myślę, że dużo ludzi chciałoby mieć taką odskocznię, że pojadę do jakiegoś miasta, jakąś dziurkę wykorzystam. Rzeczywiście trafna obserwacja...


Zmarniałaś - usłyszałam niedawno. Coraz bardziej cię brakuje. Jako że nasilają się ostatnio niepokojące pytania o moje dobro ogólnie pojmowane, rozwiewam wszelkie wątpliwości - nie mam bulimii (słyszałaś?). To nie w moim stylu. Jem. Uwielbiam jeść. Smakuje mi. Nie rzygam. Chyba, że po tzw. "potrawce warzywnej" rodzicielki, ale to po prostu diabłu trzeba zwrócić, co jego. Laskowo-czekoladowy placek z gruszkami był tak dobry, że jadłam jeszcze ciepły. Także proszę się nie zamartwiać, ani nie umartwiać. Ya żyję, mam się nie najgorzej. Żyję w przestrzeni między blokami. Schudłam, bo się nie mieściłam.

Lenienie

na zwolnienie
chodzą lenie
jestem leniem
się nie zmienię
choć mam tylko przeziębienie
zalecono - wyleżenie

toteż leżę...

może zmajstruje jakiś postal później

na słuchafonach Maaaajjllllssss

Trzy baby

Człowiek głupim się rodzi i głupim umiera.

No ale chwila chwila... Skąd ja mogłam o tym wiedzieć mając 17 lat? Wybrałam sobie wtedy przyszłość po obejrzeniu 20-minutowego programu publicystycznego. Padło mi na głowę, jak z tym tatuażem. Kobieta w średnim wieku zaprosiła do studio ze 3 terapeutów i tak sobie gaworzyli o pracy, o ludziach, o życiu... I to takie mądre mi się wydało, że stwierdziłam, że ja też chcę być taka mądra, jak oni. Też tak chcę. Potrafię słuchać, potrafię mówić - tak mogę pracować. Przynajmniej wtedy byłam o tym święcie przekonana. Jak w przypadku każdego zainfekowania mentalnym wirusem, szybciuteńko ułożyłam bezkompromisowy plan działania i czekałam. Okazało się, że najpierwej czeka mnie 5 lat szkoły, a dopiero potem mogę stać się mądra. Z egzaminów pamiętam doskonale jedno wydarzenie. Do akademickiego pokoju trafiłam razem z dwoma laskami, które robiły 3 podejście. Nie były suki miłe. I taki oto dialog pamiętam:

- Tylko tutaj składałaś papiery? Tylko na jedną uczelnię?

- Uhm.

- To albo jesteś zajebiście dobra, albo zajebiście naiwna.

Heh. Ja po prostu bywam zajebiście bezkrytyczna, ot cała tajemnica sukcesu.

Czemuż o tym piszę? A no dlatego, że ostatnimi czasy jedyne mądre pierwiastki, które mnie przenikają, to trzy baby. Mądrość mnie spotyka na dmuchanym materacu, dryfującym w kierunku Poprawy. Tak, tak... człowiek po prostu musi usłyszeć jedno mądre zdanie, bo sam to nie wymyśli nic podobnego... Potem mądrości słyszę, że pierdolę. Że jak się nie będę z tego cieszyć, to na chuj mi to. I że za lat kilka do tego właśnie będę tęsknić. A potem tkwię w rozmowie o dużych penisach. I tak się cieszę, że mam takie mądre te baby. Takie one boskie i cudowne wszystkie trzy. Dużo bym o nich mogła napisać... 

I tyle z moich mądrości. Udało mi się nie rozpaczać z powodu trzyletniej dziury w czasoprzestrzeni, co uważam za sukces, poprawę oraz zawdzięczam rozmowie o penisach. Dziękuję. Amen. Dochodzę. Doszłam.

I taka lajfa...

Październikowy gwałtowny spadek temperatur znoszę z trudem. Te pierwsze 0 st. na zegarze zawsze wydaje mi się ekstremalną sytuacją graniczącą z klęską żywiołową. Wszędzie mi zimno. Marzną mi nawet kości, a zimne powietrze niczym intruz wdziera się we mnie natrętnie z determinacją gwałciciela. Dlatego tak chętnie garnę się do tych ciepłych miejsc. A mam ich kilka...

W tej chwili rozgrzewa mnie Spiritchaser, który działa niczym termoobieg.

I sru, teraz dalej już nie napiszę...